Sosna
Jaśnie Oświecona
złotą korą udekorowana Czytaj dalej „Sosna o zachodzie”
Sosna o zachodzie
Lato teraz
Upalny dzień
Przedwieczór
Zakupy (z cyklu „Opowiadania Naszej Jedynej Córeczki”)
Przyjeżdża do nas Duży Dziadek. Mieszka we Wrocławiu, tak jak nasza ciocia, która przyjeżdża razem z nim. Ta ciocia jest prawdziwa, bo mamy też dużo takich niby cioć – przyjaciółek rodziców. Mama mówi, że co siostra to siostra (też jestem siostrą i to aż dwóch braci, więc się cieszę na przyszłość).
Zawsze (prawie) oboje są u nas na Święta. Duży Dziadek jest naprawdę bardzo, bardzo duży.
Czytaj dalej „Zakupy (z cyklu „Opowiadania Naszej Jedynej Córeczki”)”
Dwie „wtajemniczone” książki na wakacje…
Dorota Suwalska, Nie wszystko złoto, co złote; Czarna wołga. Tajemnica z przeszłości (seria: Wtajemniczeni). Ilustracje Marta Krzywicka. Wyd. Nasza Księgarnia. Warszawa 2019.
Przeszłość miejsc, na które patrzymy codziennie, może nagle stać się istotną częścią życia. Historia – ta dalsza i ta zupełnie bliska, ale nieznana i niedoceniana – obudzi emocje, sprawi, że szara codzienność zmieni się w przygodę, roznieci ciekawość, zmobilizuje do aktywności, pozwoli też inaczej spojrzeć na siebie i swoich bliskich… Tak właśnie dzieje się we Wtajemniczonych Doroty Suwalskiej, serii Wydawnictwa Nasza Księgarnia.
„Cóż wiesz o pięknie…”
Różowe kluski (z cyklu „Opowiadania Naszej Jedynej Córeczki”)
Bardzo chcę mieć swoje zwierzątko, no, ale mój kot, nie wie, że jest mój. Moje patyczaki też nie chciały być moje, więc pojechały do pracowni biologicznej, pod opiekę pani Renaty, która jest koleżanką mamy i boi się tylko pająków a wszystkie inne zwierzątka bardzo lubi. Nawet patyczaki.
Czytaj dalej „Różowe kluski (z cyklu „Opowiadania Naszej Jedynej Córeczki”)”
Pokój dziecięcy
Jak dobrze słuchać gadania pieca…
Kaflowy piec w Naszym Pokoju (czyli w tak zwanym pokoju dziecięcym) jest duży i brązowy. Siedzę w kącie Naszego Pokoju na niskim, drewnianym taborecie. Dziadek zrobił go specjalnie dla mnie. Wyciął nawet niewielki otwór, miło układający się do kształtu dłoni.
Korytarzyk
– Co tam jest? – pyta Krzyś.
Stoimy w przejściowym. Przed nami bieleją nieco przybrudzoną bielą w odcieniu gołębim drewniane drzwi. Są lekko uchylone. Krzyś wskazuje właśnie na nie. Jego ręka drży (a może mi się tylko tak wydaje?).
– Korytarzyk – odpowiadam. Czytaj dalej „Korytarzyk”