Kolory dnia
odbite
na początku
kliszy wieczoru Czytaj dalej „Kolory dnia”
Wieczór poezji kobiecej
Lidce
Czytały wiersze
prześcigając się
w skromnej zwięzłości
Mówiły o wierszach
prześcigając się
w nieskromnej rozwiązłości Czytaj dalej „Wieczór poezji kobiecej”
Noc i ja
Lampion w podmuchach wiatru
Lampion w podmuchach
wiatru
zmysłowo
orientalnie
tańczy z gwiazdami
w tle
błyszczą na niebie
jak na scenie Czytaj dalej „Lampion w podmuchach wiatru”
Parę słów o szczęściu
Szczęście
ekskluzywny ser z dziurami
prześwity
wyrwy
nieciągłości
i ten słodko-gorzki smak
z nutką egzotycznych owoców Czytaj dalej „Parę słów o szczęściu”
Kot o imieniu Kot (czyli latająca niańka) – z cyklu „Opowiadania Jedynej Córeczki”
Oprócz Starszego Brata mam też od niedawna Małego Braciszka, ale on się na razie tak bardzo nie liczy, bo, jeśli go mama akurat nie karmi, to leży w łóżeczku i śpi, czasem mu tylko zmieniam pieluszkę, kiedy do mamy przychodzi Uczeń.
Mam też kota o imieniu Kot. Próbowaliśmy ze Starszym Bratem nadać mu jakieś inne imię, ale żadne nie chciało się przyjąć. Jak wołaliśmy Tycia!, to mama wołała Kocica, Kot! Kot szedł do mamy… Jak wołaliśmy Puma!, to tata wołał: Hej, Kot, ty zbóju, pójdź sam! Kot zaraz leciał do taty… Czytaj dalej „Kot o imieniu Kot (czyli latająca niańka) – z cyklu „Opowiadania Jedynej Córeczki””
Marzenie
Droga do Samarkandy – podróż przez pustynię i góry, czyli wyprawy do Uzbekistanu część dwunasta
Październik 2018
Przed nami kolejny dzień… Serdecznie pożegnaliśmy się z młodymi, przejętymi swą rolą gospodarzami. Ich hotel o dźwięcznej nazwie Balfira (jak się okazało, nazwa była jednocześnie imieniem najmłodszej córeczki) pozostanie w pamięci jako symbol uzbeckiej, hotelarskiej malowniczości…
Po śniadaniu ruszyliśmy do dwóch aut, mających nas powieźć do Samarkandy. Tereny pustynne. Droga, nie ma co kryć, monotonna… Ale i podczas monotonnej drogi zdarzają się niespodzianki! Parę razy stawaliśmy dla rozprostowania nóg, no i raz, w czasie krótkiego postoju, zaskoczył nas (i zachwycił) niezwykle malowniczy obrazek… Czytaj dalej „Droga do Samarkandy – podróż przez pustynię i góry, czyli wyprawy do Uzbekistanu część dwunasta”
Niebo opowiada
Święto mandarynki
Biały obrus? Jest! Cztery porcelanowe talerze? Tak. Już stawiamy je na stole. Tata przyjdzie dziś jeszcze później niż zwykle (jedzie do drugiej pracy, na sam koniec miasta), więc jego talerz (piąty) będzie na razie stać sobie z boku. Trudno. Musi, niestety, świętować coś (nie wiadomo, co) osobno. Czytaj dalej „Święto mandarynki”